Korzystaj z każdej okazji, jaka ci się trafi na tym świecie, choćby miało ich być chwilami za wiele, bo pewnego dnia okazje się kończą, wiesz?

Hotel New Hampshire to historia prawdziwa. Nie – nie jest oparta na autentycznych wydarzeniach, a mimo to jest niezwykle prawdziwa. John Irving to nie tylko wybitny gawędziarz, ale także bystry obserwator, który opowiada nam poniewierającą i targającą emocjami oraz intelektem historię rodziny Berrych.  Historię, która wśród czytelników wywołuje dwie reakcje – całkowitą apoteozę lub zniesmaczenie. To drugie wynikać może z pojawiających się w powieści schematów oraz zbyt dosadnej oraz infantylnej estetyki i percepcji świata. Ja zdecydowanie należę do grupy otaczającej tę wyjątkową estetykę nie tylko uwielbieniem, ale także czcią! 

Wzruszającą i przerażającą historię Berrych obserwujemy oczami Johnny'ego – jednego z synów Wina i Marry, młodszego brata Franka i Franny oraz starszego brata Lily i Jajo. Poznajemy ją od samego początku – od momentu poznania się Wina i Marry. Patrzymy na ich trudną, dojrzewającą miłość, na problemy, z którymi musieli sobie radzić. Tym bardziej, że Win, głowa rodziny, to wiecznie żyjący w przyszłości marzyciel, a to nikomu nie ułatwia życia. Jest jednak niesamowicie czułym i kochającym ojcem i mężem oraz wielbicielem... niedźwiedzi i hoteli. I właśnie dlatego, zupełnie irracjonalnie, postanawia otworzyć w małym Dairy swój wymarzony hotel – Hotel New Hampshire.


I to właśnie za murami tego hotelu, w jego licznych pokojach dzieje się prawdziwe życie. Na pierwszy plan wysuwają się skomplikowane rodzinne relacje tego niezwykłego rodzeństwa –niedosłyszącego małego Jajo, karlicy, zdeklarowanego geja, kochających się kazirodczą miłością Johnny'ego i Franny oraz psa Smutka, który zawsze wypływał na powierzchnię i zabił przynajmniej dwie osoby, sam będąc już martwym. Hotel ten stał się ich domem, miejscem, w którym powoli uczyli się życia, doświadczając go niestety z tej najgorszej strony. Miejscem również niezwykłym, gdzie kryły się toalety z maleńkimi kiblami, stoły i krzesła przyśrubowane do podłogi, i gdzie wszyscy hotelowi goście byli na podsłuchu, a gospodarze zaszajbowani na amen.

A ponieważ wszystko tutaj kręci się wokół hoteli i niedoścignionej przyszłości, o której bezustannie marzy Win, rodzina porzuca ten niezwykły dom. Za sprawą kilku zdarzeń i listu od starego przyjaciela Berrych – Freuda, postanawia wyjechać do Austrii, gdzie mają prowadzić inny hotel. Ten także w końcu stanie się nie tylko kolejnym Hotelem New Hampshire, ale także ich nowym domem. I to nie byle jakim! Domem kipiącym seksem i abstrakcją, domem pełnym rozpusty, ale także miłości i tragedii.

Oczami Johnny'ego (którego porównać mogę do postaci Kamila Kuranta) oglądamy więc amerykańską rodzinę zanurzoną w dekadenckiej atmosferze Europy lat 60. – Wiednia owładniętego płatnym seksem i ideologicznymi terrorystami. Bo w takim właśnie miejscu przyszło żyć dorastającym, oswajającym życie dzieciom Wina i Marry. Europejski Hotel New Hampshire bowiem zamieszkiwany był głównie przez prostytutki, ekstremistów oraz... gadającego niedźwiedzia skrywającego pod swoim futrem zagubioną i zakompleksioną duszyczkę. Wszyscy oni mieli ogromny wpływ na kształtowanie się osobowości rodzeństwa oraz na dalsze życie całej, choć niepełnej już, rodziny.

John Irving w Hotelu New Hampshire porusza wiele trudnych problemów: życie w przyszłości, kazirodztwo, homoseksualizm, prostytucję, terroryzm, życie po stracie najbliższych osób, samobójstwo, próbę odnalezienia swojego miejsca na ziemi, bezsensowną gonitwę za marzeniami. Jednak największym i najważniejszym z nich uczynił gwałt – zaczynając od samego aktu, przez traumę, lęk, wyparcie, wściekłość, aż do ostatecznego się z nim rozprawienia. I zaznaczyć muszę, że to ostatnie wywołuje chyba najwięcej skrajnych emocji.


Za jeden z największych atutów tej książki uważam kreację bohaterów. To oni są najbardziej autentycznym elementem historii – są to postaci, które naprawdę umieją się śmiać, płakać i kochać niemal do utraty zmysłów. Irving stworzył doskonałą mozaikę osobowości, galerię charakterów z krwi i kości. Wniknął głęboko w psychikę swoich bohaterów i wyciągnął z niej to, co najbardziej fascynujące i przerażające. Ponadto opowiadając nam losy rodu Berrych, wykorzystał wszystko to, co w realnym życiu jest najprawdziwsze – seks, dramat i komedię. I to komedię czarną, najczarniejszą, podszytą ostrą ironią, pełną smutku (a nawet Smutka!). Choć Hotel New Hampshire to powieść prawie impresjonistyczna, z przejaskrawionymi obrazami i dominującą abstrakcją, autor całkowicie odrzuca jakiekolwiek piękno, jakąkolwiek estetykę w potocznym rozumieniu. W zamian za to w mistrzowski sposób kreuje tragikomiczną opowieść o prawdziwym życiu. Opowieść, która wwierca się w umysł, zniesmacza, obraża, bawi, zaskakuje i wzrusza. Irving bezwstydnie gra na uczuciach czytelników, którzy tańczą dokładnie tak, jak on tego chce.

Liczni malkontenci twierdzą, że gdy przeczytasz choć jedną książkę Johna Irvinga to tak, jakbyś przeczytał je wszystkie. Nie wiem, czy to prawda, ale wiem, że wszystkie chciałabym przeczytać. Chcę znów dać się emocjonalnie sponiewierać, psychicznie wyniszczyć i zostać na wiele miesięcy z książkowym kacem. Bo pomimo tego całego wstrętnego dramatu, wulgarnych i niemal odrażających opisów aktów seksualnych i sytuacji, które wzbudzają moralne zniesmaczenie, Hotel New Hampshire to tragifarsa o przemierzaniu świata w poszukiwaniu tego, czego nie ma. Jest to jednak przemierzanie szczęśliwe, bo pełne prawdziwej miłości. Ta nadzwyczajna rodzina pokazuje, że w bliskości wcale nie liczy się normalność a lojalność. Szczęśliwe zakończenia to natomiast luksus, na jaki może pozwolić sobie tylko fikcja. A mimo to i tak wszystko kończy się szczęśliwie. Poniekąd...

Mijajcie zdrowi otwarte okna!
I czytajcie.
Słowo i poezja! 

Zły los lubi złe towarzystwo.

W powieści Koniec Warty nie uświadczymy tego, z czego King jest znany. Żadnych retrospekcji, żadnych opisów spowalniających akcję, żadnego ubierania wydarzeń w scenografię. Mocno zaakcentowana jest natomiast presja czasu, potęgowana przez coraz większą falę samobójstw, chorobę Billa i... warunki atmosferyczne. Ogólnie jest źle, a czytelnik cały czas ma wrażenie, że za chwilę będzie jeszcze gorzej. I bynajmniej nie jest to wrażenie mylne. Akcja wciąż przyśpiesza, nie ubłagalnie zbliżając się do kulminacyjnego momentu. Czas działa na niekorzyść Hodgesa i jego przyjaciół, ale także na niekorzyść Hartsfielda – wszyscy w pośpiechu popełniają jakieś błędy. 

Nie zabrakło natomiast tego, co ja lubię najbardziej. King jest bowiem mistrzem nie tylko wywoływania w czytelnikach pierwotnych lęków, ale także do tworzenia świetnego tła społecznego i profilowania psychopatów. Poznajemy więc owładniętą rządzą zemsty psychikę Brady'ego od podszewki. Bill ma obsesję na punkcie Hartsfielda, ten natomiast na punkcie starego Det. Em. A to szaleństwo nie może prowadzić do niczego dobrego... 

Nie ma nic lepszego niż to, czego się nie widzi.

Łącząc elementy klasycznej powieści detektywistycznej i mrocznego thrillera oraz wykorzystując znany już w twórczości Stephena Kinga motyw telekinezy (Carrie), pisarz stworzył świetną książkę, od której niemal nie sposób się oderwać. Koniec Warty to zdecydowanie najlepsza książka z cyklu o Panu Mercedesie – idealne domknięcie przygód starego detektywa i jego paczki. Zakończenie jednak złamało mi serce i pozostawiło mnie z książkowym kacem.
Choć uczciwie muszę przyznać, że było to zakończenie doskonałe....

Jak coś jest dobre, to po prostu dobre jest i należy powiedzieć to głośno, wykrzyczeć wszem wobec i każdemu z osobna. Zapraszam Was zatem do miejsca, w którym zatrzymał się czas. Do miejsca, którego stróżem jest zakatarzony aniołek, kucharzem potwór z głębin zła, a lokatorem wielokrotny samobójca z zamiłowaniem do romantycznej poezji. Dodając do tego kilka utopców, otrzymujemy prawdziwy miszmasz istot nadprzyrodzonych. Jedyne, czego w tym wszystkim brakuje, to... fabuła.

„Dom. Ceglany, ani za duży, ani za mały, ot, w sam raz dla jednej rodziny, z werandą, koślawą przybudówką i... wieżyczką. Upiorną, gotycką wieżyczką rodem z kiepskich filmów grozy. Do kompletu brakowało tylko pełni, stada nietoperzy i zasnutego mgłą cmentarzyska. (...) Podłogi, boazeria, framugi, ramy okienne, kręte schody, meble o wartości chyba tylko muzealnej - wszystko drewniane, wiekowe i bardzo stylowe. Rzeźbione w drewnie detale, kwiatki, listki, łodyżki, rozety i łuki występowały w ilościach hurtowych. Całość wyglądała jak gotycki szał ciał i uprzęży, spełniony sen szalonego stolarza (...)”

Skupmy się jednak na tym, co bez wątpienia stanowi największy atut książki. Nie tylko postaci i ich perypetie bawią czytelników, ale też sposób, w jaki Ałtorka serwuje ten humor. Kluczowy jest tutaj język, w obliczu którego tonę w estetycznych ochach i achach. Marta Kisiel posiada bowiem coś, co ja nazwałabym wyczuciem języka. W odpowiednim momencie jest on cięty, dosadny, a miejscami wprost przesłodki i uroczy.

„Urżnąłeś mi anioła – powtórzył Konrad(...).”

„- Napaliłom na górze w kominku - oznajmiło Licho, wpadając do kuchni z naręczem wielgachnych ręczników - i wyciągnełom dodatkowe koce, alleluja. Krakersik zaraz zagrzeje rosołku, a ja naplumkam świeże kluseczki.”

„Jako tradycyjny Anioł Stróż Licho nie miało na wyposażeniu żadnych mieczy ognistych ani tym podobnych robiących odpowiednie wrażenie akcesoriów, mogło co najwyżej kopnąć z bamboszka.”

W powyższych fragmentach widać szczególne zamiłowanie Ałtorki do tworzenia nowych słów oraz do używania wszelkiego rodzaju spieszczeń. W Dożywociu pojawiają się one w szczególności przy opisach Licha i jego perypetii, co najprawdpodobniej ma na celu chwycenie czytelnika za serce. Czy jest zatem ktoś, kogo nie wzrusza mały aniołek bez spodenek, z celofanowymi włosami, w różowych bamboszkach i z wściekle różowym króliczkiem pod pachą, który mówi (aniołek, nie króliczek):  „Nie dałom rady zabrać mopa i wiaderka z wodą”? Mnie ujął i dożywotnio zdobył moje serce. Zaryzykuję nawet stwierdzenie, że Licho jest najurokliwszą książkową postacią, jaką dane mi było poznać, a przynajmniej najlepiej nakreśloną. Zupełnie innym językiem przedstawiony jest panicz Szczęsny, którego Ałtorka kreuje na widmo nader irytujące i dziwne. 

„Blond loki, zwykle opadające swobodnie na ramiona, panicz zebrał w klasyczną cebulę i związał wściekle błękitną frotką z koronkowym kwiatkiem. Efekt był wstrząsający.- Przeszkadzały, gdym haftował na tamborku, więc je okiełznałem. - Nie wydawał się zbyt przejęty tym, że wygląda jak Fragles na sterydach.”

Ciekawym zabiegiem jest też przemieszanie kilku stylizacji językowych: stylu potocznego, romantycznej prozy poetyckiej, języka religijnego i dziecięcego. Można do tego jeszcze dodać swoisty żargon Krakersa, jednak jego bulgoty i buczenia trudno byłoby scharakteryzować. Każda z postaci posiada swój własny, znamienny dialekt i to właśnie sprawia, że stają się one wprost obezwładniające i niezapomniane. Wszelkie braki fabularne uzupełniane są w Dożywociu właśnie przez oryginalny język i kostyczny dowcip, przez który momentami niemal tarzałam się po podłodze, z bólem brzucha myśląc: „Ojoj, alleluja...”

Dożywocie to po prostu szalona książka, w mistrzowski sposób napisana powieść. A może zbiór opowiadań, które nierozerwalnie łączą pewne ciągi przyczynowo-skutkowe oraz postać głównego bohatera. Jego niemal romantyczną przemianę, która dokonuje się podczas rocznego pobytu w Lichotce, można zatem nazwać pewną fabułą. Jeżeli chodzi o konstrukcję akcji, wymyka się ona wszelkim kanonom i w tym wypadku jest to ogromna zaleta. Nie ma więc przerostu formy nad treścią. Jest za to jeden wielki maraton śmiechu, nadnaturalne, abstrakcyjne sytuacje niczym u Jonathana Carolla, absurd, który na myśl przywodzi mi Franza Kafkę oraz wiele literackich powiązań, głównie tych z epoką romantyzmu. Wszystko to razem sprawia, że książki się nie czyta – ją pożera się spragnionymi słów oczami!

Korektę popełnił Secrus #korektormorderca

Dziękuję!

Nie śpiesz się do dorosłości. Staraj się pozostać chłopcem tak długo, jak to tylko możliwe, bo gdy raz stracisz moc magii, pozostaniesz żebrakiem szukającym jej okruchów. 

Trudno jest pisać zwykłymi słowami o książce niezwykłej. Choć określenie to w stosunku do Magicznych Lat wydaje się być przynajmniej banalne. Robert McCammon pisze bowiem o rzeczach niesamowitych, w dodatku w sposób iście nietuzinkowy. I choć lekturę zakończyłam już jakiś czas temu, to wciąż nie mogę ubrać w słowa wrażenia, jakie na mnie wywarła. Przychodzą mi więc do głowy słowa Stephena Kinga: O najważniejszych sprawach najtrudniej opowiedzieć. Są to rzeczy, których się wstydzisz, ponieważ słowa pomniejszają je - słowa powodują, iż rzeczy, które wydawały się nieskończenie wielkie, kiedy były w twojej głowie, po wypowiedzeniu kurczą się i stają zupełnie zwyczajne (Ciało).

Chciałam zacząć od zarysowania fabuły, jednak po dłuższym namyśle doszłam do wniosku, że tak naprawdę nie ona jest tutaj najważniejsza. Bo Magiczne Lata to coś więcej niż wydarzenia – ta książka to kawałek duszy, nuta magii i ogrom sentymentu przelane bezpośrednio na kartki papieru. To Ameryka lat 60. pokazana oczami dwunastoletniego Cory'ego Mackensona, który pewnego marcowego poranka zobaczył coś, co odmieniło życie jego i jego rodziny. Makabrycznie pobity i brutalnie zamordowany mężczyzna uwięziony w tonącym samochodzie uwolnił straszliwe lęki. Bo przecież mordercą jest ktoś miejscowy, ktoś kto wiedział, jak głębokie jest Jezioro Saksońskie, ktoś z Zephyr. Dlatego Cory na własną rękę postanawia znaleźć sprawcę.

Mój tato żył na tym świecie trzydzieści cztery lata. Widywał już nieboszczyków (...). Kilkakrotnie patrzył w uśmiechniętą szyderczo twarz śmierci i znosił ten widok jak mężczyzna, ale tym razem było inaczej. Tym razem śmierć miała oblicze mordu.

I wydawać by się mogło, że Magiczne Lata to kolejny młodzieżowy kryminał, opowieść o domorosłym detektywie, który uratuje miasto przed psychopatycznym mordercą. Nic bardziej mylnego! Kryminalny wątek schodzi bowiem na drugi, czasem nawet trzeci plan, ustępując miejsca opowieściom o pięknej, młodzieńczej przyjaźni, pierwszych zauroczeniach, trudnych wyborach, dorastaniu i przemijaniu. A urokliwe Zephyr staje się jednym z głównych bohaterów powieści Roberta McCammona.

Zephyr to miasteczko typowe, gdzie wprost zatrzymał się czas. Każdy zna każdego, ludzie się uśmiechają, a w powietrzu unosi się zapach pieczonego chleba. Jest tutaj kawiarnia „Pod Błyszczącą Gwiazdą”, mały sklepik spożywczy „Piggly-Wiggly”, dom, w którym mieszkają sprzedajne dziewczyny oraz kinoteatr „Liryczny” – miejsce spotkań młodych mieszkańców miasteczka. Lata 60. to okres działalności Ku-Klux-Klanu, wszędzie panuje całkowity brak tolerancji, więc Murzyni mieszkają na obrzeżach miasta. W jeziorze żyje natomiast ogromny potwór – Stary Mojżesz, którego istnienie poddawane jest przez większość mieszkańców pod wątpliwość, a czarnoskórym przewodzi tajemnicza, posiadająca nadprzyrodzone zdolności, ponad stuletnia Dama. Można też spotkać ducha w czarnym samochodzie, widmo tragicznie zmarłego chłopca, wiara potrafi ożywiać zwierzęta, a dzieci rozwijają skrzydła i latają nad ulicami Zephyr. Gangsterskim życiem miasta trzęsie tajemnicza mafia i przemysł bimbrowniczy, a niespełniony pisarz przechadza się alejkami zupełnie nago. Natomiast w tle wciąż pobrzmiewa widmo niewyjaśnionego morderstwa, a jedynym tropem jest tajemnicze, zielone piórko znalezione przez Cory'ego na miejscu zbrodni. Narrator tworzy więc w naszej wyobraźni fantastyczną mozaikę różnorodnych i wielobarwnych elementów, od których nie sposób oderwać wzrok. 

Magiczne Lata to nie jest zwykła książka. To przede wszystkim pełna sentymentu, piękna i mądra opowieść o dorastaniu, zmianach, niełatwych wyborach i przemijaniu. Autor w swoim najgłośniejszym dziele porusza wiele trudnych tematów, z którymi konfrontuje młodego bohatera – strata pracy, brak pieniędzy, rasizm czy śmierć i strata najbliższych. Cory musi patrzeć, jak cywilizacja i postęp zjadają piękne czasy jego młodości, a lęki, koszmary i nierozwiązana tajemnica powoli zjadają ojca. Na szczęście jest chłopcem niezwykle bystrym, wyjątkowym obserwatorem, który starannie analizuje fakty i powoli wyciąga wnioski. Usilnie stara się zrozumieć decyzje dorosłych i otaczający go świat, choć niekiedy jest to zadanie bardzo trudne. Cała historia owiana jest więc magią i ciekawością właściwymi dla chłopięcej fantazji. 

Każdy rozdział książki można potraktować jako osobne opowiadania, które posiadają swoje główne wątki, i które łączą się w nierozerwalną całość za sprawą kilku elementów. Niektóre z tych opowiadań napełniają nadzieją, inne wzruszają, przywołują wspomnienia, wywołują refleksję czy wzruszają. Ale są też takie chwile, w których Magiczne Lata łamią serce i rzucają nim o podłogę. I chyba tylko człowiek o kamiennym sercu nie zapłakałby choć raz podczas lektury. 

Jeśli ludzie płaczą na filmach, to dlatego, że w ciemnym kinie przez krótką chwilę dotykają złotego źródła magii. Potem wychodzą w jaskrawe światło rozsądku i logiki i źródło wysycha, ludzie zaś czują w sercu dziwny smutek i nie wiedzą dlaczego. Kiedy jakaś piosenka poruszy w tobie wspomnienie, kiedy wirujące w promieniu światła pyłki odwrócą twoją uwagę od świata, kiedy nocą słyszysz w oddali stukot kół przejeżdżającego pociągu i zastanawiasz się, dokąd też on zmierza, wykraczasz poza człowieka, którym jesteś, i miejsce, w którym się znajdujesz. Na najkrótszą z krótkich chwil wkraczasz do czarodziejskiego królestwa.

– Mogą wyglądać dorośle – mówiła pani Neville - ale to tylko pozory. To glina, która oblepia ich z biegiem czasu. Mężczyźni i kobiety w głębi serca są wciąż dziećmi. Nadal chcieliby się bawić i skakać, ale ciężka glina im na to nie pozwala. Mają ochotę zrzucić kajdany, jakie nałożył im świat, zdjąć zegarki, krawaty i niedzielne buty i chociaż przez jeden dzień potaplać się na golasa w sadzawce. Chcieliby się poczuć wolni, a równocześnie wiedzieć, że w domu są mamusia i tatuś, którzy się wszystkim zajmą i zawsze będą ich kochać. Nawet w najgorszym na świecie człowieku, kryje się mały, przestraszony chłopczyk, który wciska się w kąt, żeby go nikt nie skrzywdził.

Podsumowanie:
Autor: Robert McCammon
Tytuł: Magiczne Lata
Strony: 649
Wydawca: Papierowy Księżyc
Moja ocena: 10+/10

Krótko, bo o niektórych rzeczach mówić wiele nie trzeba. Odsyłam jeszcze do recenzji książki Serca Atlantydów Stephena Kinga, ponieważ Magiczne Lata właśnie tę książką przywodzą mi na myśl.

Nie dorastajcie nigdy! 

Redlum – miasto otoczone potężnymi obronnymi murami, owiane aurą grozy i tajemnicy. Miejsce, do którego wstęp mają wszyscy, ale mało kto w rzeczywistości chce tam wstąpić, i którego prawie nikt nie opuszcza. Oddalone od wszystkich innych miast, większości ludzi znane tylko z licznych, mrożących krew w żyłach legend. Getto dla potworów, specjalnie wydzielona strefa zamieszkiwana na co dzień przed inkuby, sukuby, ghule, trolle, wampiry, nimfy i inne, równie niecodzienne stworzenia. 

W żeńskiej szkole magów mieszka bezimienny chłopak pełniący funkcję woźnego. Nie ma wspomnień, nie wie kim jest i skąd się wziął. Nie ma również w zwyczaju sypiać, dlatego nocami studiuje w bibliotece księgi magii i uczy się łatwiejszych zaklęć. Gdy wychodzi na jaw, że czaruje już całkiem dobrze, ma ogromną moc i chyba nie jest człowiekiem, postanawia uciec. Zatrzymuje się w karczmie, którą dowodzi nieprzyjemny troll. Młody i naiwny uciekinier przybiera pretensjonalne imię – Słodki – i wkrótce, zgodnie z enigmatyczną przepowiednią, zostaje najlepszym karczmarzem, jakiego widziało Redlum. Największą tajemnicę stanowi jednak pochodzenie młodzieńca. Najprawdopodobniej należy on do starożytnej rasy, która rzekomo wyginęła… 

Autorka uczyniła klimatyczną karczmę głównym miejscem wszystkich wydarzeń. Stałymi gośćmi uczyniła zróżnicowane grupy potworów – niezwykle charakterystyczne, pełnokrwiste postaci sprawiają, że nie na pewno nie będziecie się nudzić. Czas leci tu niezwykle szybko, najlepszy alkohol leje się strumieniami, a w lodówkach obok wieprzowiny marynuje się mięso z człowieka. Każdy znajdzie tutaj coś dla siebie. Oprócz ludzi, rzecz jasna. 

Szczerze powiem, że nie lubię fantasy. Nie porywają mnie magiczne światy, nadprzyrodzone stworzenia, rzekomo fascynujące historie. Gdy słyszę o trollach, od razu odechciewa mi się czytać. Jednak Katarzyna Rupiewicz sprawiła, że wsiąkłam w ten świat bez reszty, a nawet polubiłam potwory. Prawdziwe zło czai się tak naprawdę poza murami upiornego miasta. 

Patrzyłem na niego oczami wielkimi jak denka kufli. Oczywiście, świat jest zły, bo ludziom chodzi tylko o pieniądze, potworom o zabijanie, a wszystkim samcom o seks. Zdanie, które można powtarzać dziesięć razy na dobę, dopóki nie traktuje się go poważnie.

Nie o końca wiem, czego spodziewałam się po Redlum, jednak w pewnym sensie to dostałam. Ogromnym zaskoczeniem była potężna dawka poczucia humoru oraz stuprocentowa naturalność postaci i dialogów. Cały świat i jego mieszkańcy nie do końca byli przecież naturalni, jednak autorce udało się stworzyć wrażenie normalności. Przede wszystkim prawie nic nie było wyjaśniane – skąd, jak, dlaczego… Tak jest i już. Autorka, stawiając czytelnika w takiej sytuacji, nieco ułatwiła sobie zadanie. I bynajmniej nie jest to wada!

Wykreowanie pozornej normalności sprawiło również, że czytelnik staje się częścią potwornego świata, cowieczornym gościem karczmy. Zaczynamy żywić sympatię do sukubów, wampiry wzbudzają nasz podziw i szacunek, a głupiutkie ghule rozrzewniają. To ludzie są źli. I jakoś wcale nie jest nam przykro, gdy gulasz z człowieczej łopatki ląduje na karczemnym stole.

Stałem jak wryty, a krew pulsująca w skroniach nie pozwoliła mi myśleć. Ja miałbym pokonać Edevaldisa? Chyba w myciu okien na czas.

Może trochę mi brakło nieco bardziej rozwiniętej psychologii, może mało było emocjonalności. Pod względem literackim rozczarowała mnie kulminacyjna sena. Krzyczała wręcz o większy dramatyzm, więcej krwi, śmierci… Fabularnie natomiast zaskoczyłam się całkiem pozytywnie – miałam nadzieję, na taki właśnie finał. 

Muszę jednak się doczepić, bo nie byłabym sobą. Korekta nie dała rady. Dr Marta Kładź-Kocot pozwoliła na to, żeby już na pierwszej stronie pojawiły się przynajmniej dwa przecinki w nieodpowiednich miejscach. Dalej wcale nie robi się lepiej: pojawiają się literówki i niepotrzebne spacje – niekonsekwencja widoczna szczególnie w zapisie dialogów. Nie wpłynęło to może na odbiór całościowy, ale strasznie mnie drażnią takie szczegóły i niedociągnięcia. 

Zabrakło mi jeszcze ilustracji. Paweł Dobkowski stworzył bardzo fajną okładkę, oddającą klimat redlumskiej oberży. Kilka innych szkiców na pewno by nie zaszkodziło, bo takie bajkowe historie aż się o to proszą. 

Jest to całkiem udany powieściowy debiut wszechstronnej Katarzyny Rupiewicz. Jeżeli nie do końca lubicie fantasy i męczy was pseudopatetyczna atmosfera magicznych światów – zapraszam do Redlum. Nie ma reguł, nie ma prawa, a kilka uroczych i nieporadnych potworków, napalone sukuby i majestatyczne wampiry zapewne sprawią, że tutaj Wam się spodoba.

Magiczna Warszawa pełna ognia, piękny i niebezpieczny dwór Złotej Pani, intryga, uroczy główny bohater – czyli Kruk po raz trzeci rzuca czar na czytelników. „Bezsenni” w niczym nie ustępują poprzednim częściom cyklu.

Magdalena Kubasiewicz, autorka Spalić wiedźmę

Tutaj możecie przeczytać fragment powieści!

Padał przez całą noc, ciepły deszcz, skapywał z dachu i stukał w szybę, gdy ja leżałem płasko na wznak z otwartymi oczami, nasłuchując. 

Padał przez całą noc i cały ranek; ciepły, szary, spływał miękko i miarowo jak sen.